jamie-lee.reismee.nl

BETER LAAT DAN NOOIT

Ondertussen is het zo’n 4 maanden geleden dat ik terug thuis kwam. Het is nu herfstvakantie en ik besloot om mijn verhalen nog eens terug te lezen. Nu kom ik er gewoon achter dat ik mijn laatst getypte verhalen niet eens online heb gezet. Wat beschamend!!! Het is nogal laat maar omdat ik vind dat ik het toch echt nog even af moet maken, beter laat dan nooit!

Op donderdag 2 juni ben ik met nog 4 andere vrijwilligers naar Ngwenya compound gegaan om te helpen met community development. Toen we in Ngwenya aankwamen werden we ontvangen door een heel lief vrouwtje die de vrijwilligers begeleidt. Ze was heel aardig en vertelde ons eerst heel veel over zichzelf. Daarna werden we in een chitenge gewikkeld. Een chitenge is een soort van doek die bijna elke vrouw hier draagt. Ze wikkelen het rond hun middel en dan ziet het eruit als een soort lange rok. Vrouwen dragen deze altijd tijdens het schoonmaken, tijdens het koken etc. Het laatste wat ik had verwacht was dat het moeilijk zou zijn om met zo’n ding rond je middel te lopen. Als een pinguïn waggelde ik naar het eerste huisbezoek. Toen we daar aankwamen schrok ik behoorlijk van de leefomstandigheden. Dit was de eerste keer dat ik deze vorm van armoede hier heb gezien en het was heftig. Een oude mevrouw die op handen en voeten loopt omdat ze niet meer recht kan staan woont samen met haar 3 kleinzonen in een hutje gemaakt van modder. Ze hebben al niks en wanneer het dus een keer regent hebben ze geen eens een dak meer boven hun hoofd. Ik weet niet heel zeker waarom ze samen met haar kleinzonen woont, maar ik vermoed dat haar kinderen (dus hun ouders) overleden zijn aan aids. We hebben haar geholpen met vegen en 4 grote tonnen met water voor haar gehaald. Haar kleinzonen waren op dat moment eten gaan zoeken. OH WAT ERG. Ik vind het heel erg dat zelfs ik als vrijwilliger eigenlijk bijna niks voor haar kon betekenen. De omstandigheden waren zo erg dat je tonnen met geld nodig hebt om daar een leefbare situatie te kunnen creëren. Daarna gingen we verder naar het volgende huisbezoek. Onderweg naar het volgende huisbezoek kwamen we allemaal lieve kindjes tegen die met autootjes die ze zelf gemaakt hadden van lege tandpastaverpakkingen aan het spelen waren. Ik had bounceballonnen (grote ballonnen met elastiek) in mijn tas gestopt en dus kon ik die aan de kinderen geven. Ze waren er helemaal gelukkig mee. Voor ik het wist stonden er superveel kinderen en moeders om me heen en heb ik zo ongeveer een half uur ballonnen op staan blazen. Ik denk dat het hele dorp was uitgelopen.

Na nog een aantal huisbezoeken zijn we naar de mijnen gegaan. Het was een gigantisch stuk land waar allerlei mensen stenen aan het hakken waren waar dan later cement van wordt gemaakt.. Mannen, vrouwen, kinderen, allemaal zittend op de grond in de volle zon.

Als laatste hebben we een schooltje bezocht en daarna zijn we weer terug naar huis gelopen. Het was een lange dag maar het was zeker goed om dit alles gezien te hebben.

Mijn tijd in Zambia is nu toch echt bijna voorbij. Ik kan niet geloven hoe snel het is gegaan. In het begin leken acht weken zo lang maar nu voelt het aan de ene kant alsof ik hier nog maar net ben en aan de andere kant alsof ik hier al een jaar ben, gewoon omdat je alles zo gewoon gaat vinden. Maandag, dinsdag en woensdag waren de laatste dagen op mijn project. Nambejeh wou graag nog een keer samen met mij koken en toen hebben we natuurlijk weer Nshima gemaakt. Ook hebben we scones gemaakt. Scones zijn een soort van muffins die Nambejeh’s moeder verkoopt. Zij loopt dan met een plastic bak op haar hoofd door Maramba Compound om haar geliefde scones te verkopen. Woensdag was mijn allerlaatste dag op mijn project. Ik had nog best veel stickers en ballonnen over en die heb ik onderweg naar mijn project allemaal uitgedeeld aan de kindjes op straat. Eenmaal aangekomen op mijn project was het een afscheidsfeest om nooit te vergeten. De kindjes kregen traditionele kleertjes aan en gingen voor mij dansen, zingen en trommlen. Ik had thuis al een enorme opblaasbare wereldbol gekocht en daar hebben we urenlang mee gespeeld. Ook vonden ze het helemaal geweldig om te zien waar ik vandaan kom en hoe ver dat wel niet is van waar zij wonen. Zelfs de leraren leken nog nooit een wereldbol te hebben gezien en keken er heel gefascineerd naar. Ik kreeg van de kindjes nog een mooi papier met hun handafdrukken in verf. Eentje om in te lijsten. Ik was zo blij met dit leuke aandenken aan mijn kindjes. Natuurlijk is een afscheid niet alleen maar pret. Het besef dat ik deze kindjes nooit meer zou zien viel me best zwaar. Aangezien ik een goede band heb met de leraren op het schooltje er alle vertrouwen in heb dat ze het beste voor hebben met de kinderen heb ik het geld dat ik nog over had aan het schooltje gedoneerd.

De dag voor mijn vertrek wilde ik toch nog wel graag een keer een kliniek bezoeken dus ben ik met een medisch vrijwilliger mee gegaan naar haar project. Ik heb daar een hele rondleiding door de kliniek gehad en ik heb mogen zien hoe de baby’s daar worden gewogen. Op het open terrein van de kliniek staat een soort van schommeltje met een haak waar de baby’s dan met draagzak (in de meeste gevallen chitenge) en al aan worden gehangen. Goed om te zien dat er toch moeite wordt gedaan om de groei en ontwikkeling van de kindjes te volgen.

Zaterdag was het dan zo ver. Na een emotioneel afscheid van mijn vrienden in het vrijwilligershuis was het nu mijn beurt om te gaan. Ik had er inmiddels al veel zien komen en gaan. Stiekem vond ik het ook wel weer fijn om naar huis te gaan. Alleen al de gedachte aan een douche die het altijd doet en lekker eten!! De terugreis verliep soepel. Inmiddels wist ik een beetje wat ik kon verwachten. Zondagochtend rond half tien landde ik terug in Nederland. Ik was echt super blij om mijn ouders en mijn broertje weer te zien. Toen ik bij de bagageband op mijn koffer stond te wachten zag ik mijn broertje al aan de andere kant van het glas staan. Met een mooie echt hollandse “Welkom thuis” ballon stonden ze me op te wachten. Mama had gelukkig nog broodjes voor onderweg en omdat ik die ineens weer zo lekker vond na al die Nshima heb ik ze alle zes meteen opgegeten haha. Voelde me meteen weer helemaal thuis.

De eerste week thuis was toch wel een beetje wennen. Alles is meteen weer zo anders en alle kindjes zijn zo wit. Ook miste ik de mensen uit het vrijwilligershuis en de kindjes van mijn project heel erg. De Afrikaanse gewoontes waren er nog niet helemaal uit. Toen mijn moeder aan het koken was ging ik naast haar op de grond zitten om met haar te kletsen. Ik had dit niet eens door totdat mijn moeder me erop wees.

Al met al was dit echt een ervaring om nooit meer te vergeten!!!!

X

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active