Hoihoi,

Ik zit nu in een internetcafe dus ik kan eindelijk mijn verhalen erop zetten. Ik zet meteen verhalen erop van meerdere dagen dus het is iets meer.

Zaterdag 16 april: VLIEGREIS

Toen ik vanochtend opstond besefte ik dat het eindelijk zover was. Na voor de laatste keer nog een lekker zondagontbijtje (op zaterdag) gegeten te hebben, vertrok ik samen met mijn ouders en mijn broertje naar Schiphol. Terwijl ik me nog zo had voorgenomen om geen tranen te laten bij het doei zeggen, moest ik er toch een paar laten. Toen ik uiteindelijk klaar was met het knuffelen van mijn ouders en mijn broertje, ging ik door de douane en op zoek naar mijn gate. Toen ik al ruim een uur in mijn gate zat te wachten bleek dat mijn vlucht vertraging had, gelukkig was dit uiteindelijk maar een half uurtje. Het eerste vliegtuig waar ik in zat was heel erg klein en krap vergeleken met het vliegtuig waar ik nu in zit. Gelukkig was de eerste vlucht maar 1,5 uur ongeveer. Toen ik in München aankwam moest ik met de bus vanaf het vliegtuig naar de gate voor aansluitende vluchten. Daarna moest ik alleen nog even door de paspoortcontrole en toen kon ik al gaan boarden voor mijn volgende vlucht. De vlucht waar ik nu in zit. Zoals ik al zei is dit vliegtuig vergeleken met het vliegtuig waar ik net in zat echt gigantisch. Ik heb net avondeten gegeten en het was eigenlijk best lekker voor vliegtuigeten. Ik vlieg nu ongeveer boven het noorden van Afrika en als ik naar het schermpje kijk staat er dat ik nog 7358 km moet vliegen. Nog acht uurtjes ongeveer. Als het goed is kom ik ’s ochtends rond een uur of 8 aan in Johannesburg en dan moet ik nog een vlucht van 1,5 uur ongeveer naar Zambia. Het is nu 23:00 uur geweest en ik ga maar even proberen te slapen. Zodra ik wifi heb zal ik deze blogpost erop zetten.

X

Zondag 17 april: AFRICAN TIME!

’s Ochtends vroeg landde ik in Johannesburg. Wat een verschrikkelijke luchthaven was dat. Toen ik op de monitor mijn vlucht zocht stond hij er nog niet op, dus ik had nog geen idee welke terminal en gate ik moest volgen. toen ben ik maar doorgelopen naar de “international departures” en ben ik daar door de paspoortcontrole gegaan. Pff wat duurde dat lang zeg. Ik heb zeker anderhalf uur in de rij gestaan en daarbij was het nog eens behoorlijk warm. Toen ik door de paspoortcontrole was stond mijn vlucht nog steeds niet op de schermen dus toen ben ik het maar gaan vragen. Na veel gedoe wist iemand van de balie van “South African Airways” me eindelijk te vertellen bij welke gate ik moest zijn. Eenmaal bij mijn gate aangekomen zat heel Japan ongeveer in die gate waardoor ik begon te twijfelen of ik toch wel naar de goede gate was gestuurd. Naast me zat gelukkig een oud Engels mevrouwtje en ik zag dat ze met een boekje over de “Victoria Falls” in haar handen zat dus toen kreeg ik er wel vertrouwen in dat ik in de goede gate zat. Heel Japan bleek dus ook naar Livingstone te gaan. Aangekomen in Livingstone was mijn visum snel geregeld en ook mijn koffer lag recht voor mijn neus op de bagageband en dus kon ik doorlopen naar de aankomsthal waar iemand op mij zou staan wachten om me naar het vrijwilligershuis te brengen. Niet dus. Er stonden veel mannen met bordjes maar mijn naam stond er toch echt niet tussen. Toen ben ik maar even gaan zitten wachten maar na een half uurtje besloot ik om toch maar even iemand te bellen. Ik had namelijk noodnummers gekregen voor als er niemand zou zijn om me op te halen. Ik zet m’n telefoon aan… GEEN BEREIK. Nu begon ik toch wel een beetje te stressen. Toen ben ik naar een mevrouw gelopen om te vragen of ik haar telefoon mocht gebruiken en dat was gelukkig geen probleem. Natuurlijk had ik op dat moment wel opeens bereik op mijn eigen telefoon dus kon ik daar alsnog mee bellen. Het eerste nummer dat ik draaide deed het niet, het tweede ook niet maar het derde gelukkig wel. Kennedy (eigenaar van het vrijwilligershuis) nam heel relaxt op en was erg verbaasd dat ik al op de luchthaven was. Mijn eerste lesje meteen geleerd: NIEMAND IS HIER OP TIJD. Alles gaat wat langzamer en lekker op het gemakje. Na een kwartiertje kwam Kennedy me ophalen en bracht me naar het vrijwilligershuis waar ik al de andere vrijwilligers leerde kennen.

Daarna zijn we met een groepje naar wat marktjes geweest en dat was echt heel erg leuk. ’s Avonds had ik het wat moeilijker. Ik was erg moe en op dat moment dat ik “Omg, waar ben ik aan begonnen?!”, dus toen heb ik even met thuis gebeld. Ook omdat ik natuurlijk even wilde laten weten dat ik goed was aangekomen. Jammer genoeg moest ik na een kwartiertje bellen toch echt ophangen want de belkosten liepen al op tot 75 euro (!!). In het vrijwilligershuis is er jammer genoeg geen WiFi. Er zijn hier wel internetcafés dus als ik daar ben zat ik mijn verhalen uploaden. Dus als ik reisverhalen upload, upload ik meteen van een paar dagen. Op het moment zit ik op de bank dit verhaal te typen en over een half uurtje begint de citytour! In mijn volgende post zal ik vertellen hoe deze was.

X