Maandag 18 april: CITYTOUR

Na eerst lekker uitgeslapen te hebben gingen we met alle newbies lekker ontbijten en daarna begon de citytour. We gingen langs een paar lokale marktjes, langs de banken, langs de supermarkt, langs de leuke cafeetjes en langs de telefoonwinkel waar ik maar meteen een Zambiaanse simkaart heb gekocht om te kunnen whatsappen. De citytour duurde een hele dag en toen we terugkwamen gingen we alweer avondeten. Na het avondeten gingen we naar “Backpackers”, een plaats waar allerlei vrijwilligers en backpackers kunnen rondhangen. Die avond was het movienight. Ik heb alleen niet veel meegekregen van de film toen ik erachter kwam dat er gratis wifi was en ik voor de eerste keer weer kon whatsappen. Toen we thuiskwamen ben ik meteen mijn bed weer ingekropen omdat ik echt super moe was.

Dinsdag 19 april: MAZUNGU, MAZUNGU!

Dinsdag moesten we vroeg opstaan want iedereen ging voor de eerste keer naar zijn/haar project. Ik ben samen met Naomi (ook een nieuwe vrijwilliger die verblijft in hetzelfde huis) geplaatst op de AGABF School. Voordat we er naartoe gingen hoorden we helaas van een vrijwilliger die al langer in het huis verblijft en die ook tijdelijk op de AGABF School heeft gewerkt, dat de kinderen op deze school worden geslagen als ze niet luisteren.Toen ik dat hoorde was ik best wel geschrokken maar ik zette mijn gedachtes even opzei en ging er openminded naartoe want het is tenslotte een andere cultuur. Toen we aankwamen op het schooltje was het allemaal heel erg ongeorganiseerd. We kwamen daar en er was maar één leraar. Toen we onszelf voorstelden dacht hij volgens mij dat we gewoon een paar toeristen waren die even kwamen kijken naar het schooltje. Pas toen we een kort gesprekje hadden begreep hij eindelijk dat we vrijwilligers waren, wat best raar is aangezien de school op de hoogte was gesteld dat er die dag vrijwilligers zouden komen. Daarna werden Naomi en ik in een klaslokaaltje gepropt en we moesten maar lesgeven. Er was verder geen leraar die ons daarbij hielp, terwijl het de bedoeling is dat vrijwilligers de leraar assisteren en kinderen bijvoorbeeld apart nemen als zij de les niet kunnen volgen. Het lokaaltje was verder echt inimini en het had een heel erg onaangename geur, maar goed dat vond ik nog niet eens zo heel erg. De leraar die ons “ontving” kwam ons daarna vertellen dat hij de schoolboeken was vergeten dus ging hij ze even thuis ophalen. Verder hadden de kinderen geen pen en/of papier en als ze het hadden was het van hun grotere broer of zus. Toen ik dan ook voor het eerst in hun schriften keek schrok ik van het hoge niveau. Maar dat was dus van hun broer of zus waarmee ze hun schrift delen. Gelukkig had ik een etuitje mee met wat pennen dus kon ik de kinderen een pen geven. Omdat het vakantie is, is het aantal kinderen elke dag verschillend. Gelukkig waren er die dag maar ongeveer 10 kinderen waardoor we enigszins een fatsoenlijke les in elkaar konden flansen. Toen we aan het einde van de dag thuis kwamen en hoorden dat de andere vrijwilligers zo goed werden ontvangen op hun project, besloten Naomi en ik om naar Rabeccah te gaan, de baas van het vrijwilligershuis die tevens onze plaatsing op de projecten regelt. Zij schrok er erg van dat we meteen alleen voor de klas werden gezet en dat we op zo’n rare manier werden ontvangen. Ze zei dat ze contact op zou nemen met de ‘principal’ en dat we het de rest van de week maar even aan moesten zien. Dus dat besloten we dan ook maar te doen.

Verder is het hier echt heel erg leuk. De kindjes zijn allemaal super lief en overal waar je als blank persoon komt wordt er “mazungu!, mazungu!” naar je geroepen. Eerst dacht ik “huh, wat zeggen ze nou steeds” maar het blijkt dus dat blanke mensen hier ‘mazungus’ worden genoemd. Kinderen willen allemaal een high five en knuffels en ze zijn allemaal zooo schattig. De lokale bevolking is heel erg vriendelijk. Als je over straat loopt word je door bijna iedereen gegroet en wordt er gevraagd hoe het met je gaat.

Woensdag 20 april: VOETBALLEN MET DE KIDS UIT DE BUURT

Dinsdag hadden we te horen gekregen dat we de volgende dag om 8 uur op het project moesten zijn en aangezien het 45 minuten lopen is, moest ik woensdag vroeg opstaan. Na een korte douche en een paar boterhammen snel achter mijn kiezen te hebben gedouwd, gingen we door naar ons project. ’s Ochtends vroeg is zo’n wandeling nog best lekker omdat er dan nog een fris windje staat. Eenmaal aangekomen op het project was er nog niemand aanwezig en hebben we meer dan een uur zitten wachten totdat er eindelijk iemand kwam. Toen er dan eindelijk een leraar kwam werden we weer alleen voor de klas gezet, die dit keer wat groter was. Ik vond het wel vervelend dat we nou gewoon weer alleen stonden maar we hebben geprobeerd er het beste van te maken.

s’ Middags zijn we naar Kubu Café gegaan en daar hebben ze echt de allerbeste bananenmilkshakes ever.
Elke woensdagnamiddag gaan de vrijwilligers uit het huis voetballen met de kinderen uit de buurt op een veldje dichtbij het huis. De kinderen staan allemaal te wachten voor de poort van het huis en dan lopen we met z’n allen naar het veldje. Alleen al die schattige lachjes die je ziet als je door de poort loopt maken me zo blij. Hand in hand met twee kindjes huppelde ik naar het veldje. De kindjes en vrijwilligers worden verdeeld in team blauw en team oranje en ieder team krijgt een bandana met hun kleur. Dit keer deed ik niet mee en heb ik gekeken maar volgende week ben ik natuurlijk team oranje. Na de voetbalwedstrijd zijn we met z’n allen gaan eten in de pizzeria en daarna gingen we uit bij “Backpackers”. Na een lange gezellige avond was ik weer onder mijn muskietennet gekropen omdat we de volgende dag weer vroeg op het project moesten zijn.

Vrijdag 22 april: BLIJE GEZICHTJES

Vrijdag was een hele leuke dag. Ik had ballonnen en stikkers meegenomen en de kinderen vonden het helemaal geweldig. Omdat we weer alleen voor de klas stonden leek het me leuk om een keer niet alleen les te geven maar eens een dagje spelletjes te spelen. We hielden een soort talentenshow en om de beurt mochten de kinderen in groepjes liedjes zingen voor de klas. Dit was zoooo leuk en ik was zo blij om te zien dat de kindjes het allemaal heel erg naar hun zin hadden. En wauw wat hebben die kinderen ritme. Terwijl een groepje kinderen voor de klas stond te zingen begonnen de anderen op de tafels te trommelen en in hun handen te klappen en het klonk gewoon echt super. Het voelde goed om eindelijk eens een beetje plezier te maken met de kinderen.

’s Avonds gingen we met bijna alle vrijwilligers naar Festbar, een soort van discotheek hier in de stad. Met 7 krenterige mensen in een taxi gepropt omdat we niet meer dan omgerekend €2 voor nog een taxi wilden betalen, gingen we richting de stad. Rond 2:30 gingen we na een hele gezellige en leuke avond terug richting huis.

Zaterdag 23 april: VICTORIA FALLS!!!!!

Rond een uurtje of 11 vertrokken we zaterdag naar de Victoria Falls. Je kan met een verlengd visum de Victoria Falls bezoeken voor maar 7 Kwacha (0,70 cent ongeveer) en met een visum voor 30 dagen voor 180 Kwacha (€18 ongeveer). Aangezien ik hier voor 2 maanden ben en ik mijn visum dus ga verlengen na 30 dagen vond ik het nogal oneerlijk om nu de volle mep te betalen. Toen ik uitlegde dat ik hier voor 2 maanden ben om vrijwilligerswerk te doen en ik mijn visum dus nog ga verlengen kon ik naar de Falls voor de helft van de prijs (€9) dus dat was mooi meegenomen. Serieus nu denk ik echt, waar deed ik moeilijk over?? Zelfs als ik €50 euro moest betalen was het zeker weten de moeite waard. Eerst deden we de fotoroute en liepen we naar de “boiling pot”. Alleen dit al vond ik geweldig en ik verwachtte niet dat het nog indrukwekkender ging worden. Later kwamen we opeens bij een stand waar je poncho’s kon huren en er liepen mensen voorbij die eruitzagen alsof ze in een zwembad waren gesprongen. Na lang twijfelen besloot ik om ook maar een poncho te huren. Pfoe, wat ben ik blij dat ik die beslissing heb genomen.

We liepen een pad in en nu waren we echt bij de waterval.
We kregen super veel water over ons heen. Het voelde eigenlijk alsof het gewoon heeeel hard regende. Je kon niet eens foto’s maken omdat je telefoon of camera dan gewoon kapot zou gaan van al het water. Eigenlijk was ik wel blij dat ik geen foto’s kon maken omdat ik dan letterlijk alles wou fotograferen en nu kon ik het echt beleven en op me in laten werken. Later liepen we over een brug waar je echt moeite moest doen om vooruit te komen door al het water dat op je neerviel. Er waren allemaal regenbogen en je hoorde de waterval denderen. Dit was echt een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Het is ook niet voor niets één van de 7 natuurwonderen in de wereld. Dit was echt een dag die ik nooit meer ga vergeten.

X