BETER LAAT DAN NOOIT

Ondertussen is het zo’n 4 maanden geleden dat ik terug thuis kwam. Het is nu herfstvakantie en ik besloot om mijn verhalen nog eens terug te lezen. Nu kom ik er gewoon achter dat ik mijn laatst getypte verhalen niet eens online heb gezet. Wat beschamend!!! Het is nogal laat maar omdat ik vind dat ik het toch echt nog even af moet maken, beter laat dan nooit!

Op donderdag 2 juni ben ik met nog 4 andere vrijwilligers naar Ngwenya compound gegaan om te helpen met community development. Toen we in Ngwenya aankwamen werden we ontvangen door een heel lief vrouwtje die de vrijwilligers begeleidt. Ze was heel aardig en vertelde ons eerst heel veel over zichzelf. Daarna werden we in een chitenge gewikkeld. Een chitenge is een soort van doek die bijna elke vrouw hier draagt. Ze wikkelen het rond hun middel en dan ziet het eruit als een soort lange rok. Vrouwen dragen deze altijd tijdens het schoonmaken, tijdens het koken etc. Het laatste wat ik had verwacht was dat het moeilijk zou zijn om met zo’n ding rond je middel te lopen. Als een pinguïn waggelde ik naar het eerste huisbezoek. Toen we daar aankwamen schrok ik behoorlijk van de leefomstandigheden. Dit was de eerste keer dat ik deze vorm van armoede hier heb gezien en het was heftig. Een oude mevrouw die op handen en voeten loopt omdat ze niet meer recht kan staan woont samen met haar 3 kleinzonen in een hutje gemaakt van modder. Ze hebben al niks en wanneer het dus een keer regent hebben ze geen eens een dak meer boven hun hoofd. Ik weet niet heel zeker waarom ze samen met haar kleinzonen woont, maar ik vermoed dat haar kinderen (dus hun ouders) overleden zijn aan aids. We hebben haar geholpen met vegen en 4 grote tonnen met water voor haar gehaald. Haar kleinzonen waren op dat moment eten gaan zoeken. OH WAT ERG. Ik vind het heel erg dat zelfs ik als vrijwilliger eigenlijk bijna niks voor haar kon betekenen. De omstandigheden waren zo erg dat je tonnen met geld nodig hebt om daar een leefbare situatie te kunnen creëren. Daarna gingen we verder naar het volgende huisbezoek. Onderweg naar het volgende huisbezoek kwamen we allemaal lieve kindjes tegen die met autootjes die ze zelf gemaakt hadden van lege tandpastaverpakkingen aan het spelen waren. Ik had bounceballonnen (grote ballonnen met elastiek) in mijn tas gestopt en dus kon ik die aan de kinderen geven. Ze waren er helemaal gelukkig mee. Voor ik het wist stonden er superveel kinderen en moeders om me heen en heb ik zo ongeveer een half uur ballonnen op staan blazen. Ik denk dat het hele dorp was uitgelopen.

Na nog een aantal huisbezoeken zijn we naar de mijnen gegaan. Het was een gigantisch stuk land waar allerlei mensen stenen aan het hakken waren waar dan later cement van wordt gemaakt.. Mannen, vrouwen, kinderen, allemaal zittend op de grond in de volle zon.

Als laatste hebben we een schooltje bezocht en daarna zijn we weer terug naar huis gelopen. Het was een lange dag maar het was zeker goed om dit alles gezien te hebben.

Mijn tijd in Zambia is nu toch echt bijna voorbij. Ik kan niet geloven hoe snel het is gegaan. In het begin leken acht weken zo lang maar nu voelt het aan de ene kant alsof ik hier nog maar net ben en aan de andere kant alsof ik hier al een jaar ben, gewoon omdat je alles zo gewoon gaat vinden. Maandag, dinsdag en woensdag waren de laatste dagen op mijn project. Nambejeh wou graag nog een keer samen met mij koken en toen hebben we natuurlijk weer Nshima gemaakt. Ook hebben we scones gemaakt. Scones zijn een soort van muffins die Nambejeh’s moeder verkoopt. Zij loopt dan met een plastic bak op haar hoofd door Maramba Compound om haar geliefde scones te verkopen. Woensdag was mijn allerlaatste dag op mijn project. Ik had nog best veel stickers en ballonnen over en die heb ik onderweg naar mijn project allemaal uitgedeeld aan de kindjes op straat. Eenmaal aangekomen op mijn project was het een afscheidsfeest om nooit te vergeten. De kindjes kregen traditionele kleertjes aan en gingen voor mij dansen, zingen en trommlen. Ik had thuis al een enorme opblaasbare wereldbol gekocht en daar hebben we urenlang mee gespeeld. Ook vonden ze het helemaal geweldig om te zien waar ik vandaan kom en hoe ver dat wel niet is van waar zij wonen. Zelfs de leraren leken nog nooit een wereldbol te hebben gezien en keken er heel gefascineerd naar. Ik kreeg van de kindjes nog een mooi papier met hun handafdrukken in verf. Eentje om in te lijsten. Ik was zo blij met dit leuke aandenken aan mijn kindjes. Natuurlijk is een afscheid niet alleen maar pret. Het besef dat ik deze kindjes nooit meer zou zien viel me best zwaar. Aangezien ik een goede band heb met de leraren op het schooltje er alle vertrouwen in heb dat ze het beste voor hebben met de kinderen heb ik het geld dat ik nog over had aan het schooltje gedoneerd.

De dag voor mijn vertrek wilde ik toch nog wel graag een keer een kliniek bezoeken dus ben ik met een medisch vrijwilliger mee gegaan naar haar project. Ik heb daar een hele rondleiding door de kliniek gehad en ik heb mogen zien hoe de baby’s daar worden gewogen. Op het open terrein van de kliniek staat een soort van schommeltje met een haak waar de baby’s dan met draagzak (in de meeste gevallen chitenge) en al aan worden gehangen. Goed om te zien dat er toch moeite wordt gedaan om de groei en ontwikkeling van de kindjes te volgen.

Zaterdag was het dan zo ver. Na een emotioneel afscheid van mijn vrienden in het vrijwilligershuis was het nu mijn beurt om te gaan. Ik had er inmiddels al veel zien komen en gaan. Stiekem vond ik het ook wel weer fijn om naar huis te gaan. Alleen al de gedachte aan een douche die het altijd doet en lekker eten!! De terugreis verliep soepel. Inmiddels wist ik een beetje wat ik kon verwachten. Zondagochtend rond half tien landde ik terug in Nederland. Ik was echt super blij om mijn ouders en mijn broertje weer te zien. Toen ik bij de bagageband op mijn koffer stond te wachten zag ik mijn broertje al aan de andere kant van het glas staan. Met een mooie echt hollandse “Welkom thuis” ballon stonden ze me op te wachten. Mama had gelukkig nog broodjes voor onderweg en omdat ik die ineens weer zo lekker vond na al die Nshima heb ik ze alle zes meteen opgegeten haha. Voelde me meteen weer helemaal thuis.

De eerste week thuis was toch wel een beetje wennen. Alles is meteen weer zo anders en alle kindjes zijn zo wit. Ook miste ik de mensen uit het vrijwilligershuis en de kindjes van mijn project heel erg. De Afrikaanse gewoontes waren er nog niet helemaal uit. Toen mijn moeder aan het koken was ging ik naast haar op de grond zitten om met haar te kletsen. Ik had dit niet eens door totdat mijn moeder me erop wees.

Al met al was dit echt een ervaring om nooit meer te vergeten!!!!

X

SLANGENSPIES EN AFRIKAANS HANDJEKLAPSPELLETJE

Woensdag 25 mei:

Vanochtend kon ik lekker uitslapen. Het is vandaag ‘African Freedom Day’ en dus zijn de meeste scholen gesloten. Na een hele ochtend luieren hebben we met een paar vrijwilligers een paar kinderen uit de buurt meegenomen naar een soort van lokaal restaurantje om frietjes te eten. Ze vonden het helemaal leuk en het was heel gezellig. Eerder deze week had een van de kinderen uit de buurt trouwens een armbandje voor me gemaakt en dat vind ik zo lief! Helaas is het al kapot gegaan maar ik heb het nog steeds dus ik bewaar het gewoon als een herinnering. Maar goed …Toen we terugkwamen was het alweer tijd voor soccerclub. Omdat wij direct van het restaurantje kwamen waren we redelijk vroeg en de andere vrijwilligers waren nog niet op het veld. Helemaal trots kwamen een paar kinderen die al op het veld waren met een slang op een stokje gespiest naar ons toegerend. Na een heel verhaal over hoe ze de slang hadden gevangen heb ik soccerclub een keer overgeslagen en ging ik terug richting het huis voor een dutje. En daar ben ik nu dan.. Net wakker van mijn dutje. We gaan zometeen met alle vrijwilligers naar de pizzeria want het is weer pizzawoensdag!

X

Maandag 30 mei:

Het is weer maandag. De wekker ging weer vroeg af, de lange wandeling werd weer gelopen en ik zag al mijn lieve kindjes weer. Vanochtend begonnen we met een les over figuren. Ik tekende met stippellijntjes de figuren in de kinderen hun schriftjes en zij moesten die dan overtrekken. Sommige kinderen weten heel goed hoe het moet maar doen het met opzet verkeerd omdat ze je aandacht willen. En als je dan een van de kinderen aandacht geeft, willen ze dat natuurlijk allemaal! Later gingen we verder met een les over cijfers. De kinderen moesten de ontbrekende nummers in een getallenlijn invullen. Tijdens de pauze leerden de kinderen me een Afrikaans handjeklap spelletje. Ze lagen allemaal dubbel van het lachen omdat ik vrijwel elk Afrikaans woord verkeerd uitsprak haha. Na de pauze gingen we weer verder met de les en daarna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was weer een leuk dagje.

X

WINTERJASSEN, DREADLOCKS EN PROPPEN IN EEN MINIBUS

Vrijdag 20 mei: WINTERJASSEN EN DREADLOCKS

Vanochtend begon ik rond half 8 weer aan mijn o zo geliefde wandeling naar mijn project. Eenmaal aangekomen na een uurtje wandelen was ik weer zo blij om al mijn lieve kindjes te zien. Allemaal weer super dik aangekleed omdat ze het zo koud vinden. Het wordt nu winter in Zambia en de Zambianen vinden 27 graden dus koud. Het is zo grappig om te zien dat de kids met wantjes en winterjassen naar school komen terwijl ik daar in een hemdje met zweet op mijn voorhoofd loop. Het eerste uurtje zingen we altijd allerlei liedjes. Daarna begonnen we aan de les. Vandaag ging de les over letters en hun klank. In hun schriftjes schreef ik met stippellijntjes letters die de kinderen dan over moesten trekken. Later liet ik ze de beginletter van hun naam inkleuren met daarbij een tekening van iets dat begint met die letter. B for ball bijvoorbeeld. Omdat ze op mijn project niet zo veel potloden hebben (en degene die ze hebben zijn afgebroken of half op geslepen) ben ik gisteren even naar de winkel geweest om potloden te kopen dus die kwamen vandaag goed van pas. Na de les was het tijd voor de pauze. Tijdens de pauze wilden de meisjes vandaag niets liever dan allerlei vlechtjes in mijn haar maken. Ik eindige uiteindelijk met een soort van dreadlocks haha. Ze kunnen sowieso al nooit van mijn haar afblijven. Eenmaal terug in de klas gingen we weer liedjes zingen en handjeklap spelen. De kinderen hier vinden ‘do it like i do’ helemaal geweldig. Jij zingt dan “do it like i do!” en dan zingen de kinderen “i do, i do!” en dan vervolgens doe je een gekke pose, dansmove of trek je een gekke bek die iedereen dan na doet. Dan wijs je iemand anders aan en die zingt dan weer “do it like i do” en zo verder. Na een half uurtje weer gezongen en gedanst te hebben was het tijd om te gaan helpen met koken. Vandaag was het………………. nshima!!!
Koken is toch wel een van mijn favoriete dingen om te doen hier. Het is zo speciaal. Koken doen we hier gewoon op de grond. Eerst maken we vuur in twee soort van bakken op de grond waar we dan vervolgens de pannen in zetten. Het is zo’n groot verschil met thuis waar je gewoon even het fornuis aan zet. Na gekookt en samen met de kids gegeten te hebben was het alweer tijd om naar huis te gaan. Nu zit ik hier op de bank mijn dagje te omschrijven. Het is alweer weekend en maandag begin ik al aan mijn 6e week.

X

Maandag 23 mei: PROPPEN IN EEN MINIBUS

Toen ik vanochtend aankwam op mijn project begonnen we na wat liedjes zingen aan de les. Vandaag ging het over wilde dieren. De kinderen moesten allerlei wilde dieren opschrijven in hun schriftjes. Toevallig had ik vandaag stickers van wilde dieren meegenomen dus dat kwam goed uit. De kinderen vonden het helemaal geweldig. Na de pauze gingen we verder met de letters van het alfabet zoals we dat afgelopen vrijdag ook hebben gedaan. Om 12 uur was het alweer tijd om naar huis te gaan. Heel Livingstone zit deze week zonder water dus koken konden we vandaag helaas niet doen. Gelukkig hebben we in het huis nog reservewater zodat we wel gewoon kunnen douchen. Na thuis geluncht te hebben vertrokken we naar Kubu (internetcafé). Normaal zijn er overal taxi’s te vinden maar op de een of andere manier konden we net geen taxi vinden. Na een half uur wachten op een taxi die hopelijk langs zou komen, besloten we om maar met zijn allen in een minibusje te stappen. We waren met 8 en het minibusje zat al stampvol met lokale mensen dus dat was lekker proppen maar wel een leuke ervaring. Nu zijn we dan bij Kubu en kan ik deze twee dagen online zetten. Ik hoop hierna snel weer wat online te kunnen zetten.

X

BEZOEKJE AAN DE KERK, SOCCERCLUB, RUNNINGCLUB EN NOG VAN ALLES

Heei heei,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven en geüpload heb. Ondertussen ben ik alweer over de helft van mijn 5e week hier in Zambia. De tijd gaat zo snel… De afgelopen twee weken heb ik het best druk gehad en daarbij ben ik nog een weekje niet helemaal fit geweest waardoor ik niet echt heb geschreven. Natuurlijk wil ik het liefst elke dag omschrijven maar dat gaat nogal moeilijk worden aangezien het alweer meer dan twee weken geleden is en ik in die tijd veel dingen heb meegemaakt.

In die twee weken hebben we een bezoekje gebracht aan de kerk. Religie is hier in Zambia een groot onderdeel van de cultuur en ondanks het feit dat ik niet gelovig ben, vind ik dat een bezoekje aan de kerk er zeker bij hoort. Er werd veel gezongen, gedanst en omdat het die zondag moederdag was kregen alle mama’s een kadootje van hun kinderen. De moeders moesten allemaal voor in de kerk gaan staan en terwijl ze met zijn allen een liedje zongen gaven hun kinderen een kadootje. Dat was echt heel mooi om te zien. Na de dienst kwam er een vrouwtje van de kerk naar me toe en ze vroeg of ik buiten even met haar wilde praten en dus deed ik dat. Ze stelde me de vraag of ik er 100% zeker van ben dat ik naar de hemel zou gaan als ik nu dood zou gaan. Pfoe, die vraag had ik niet aan zien komen. Ik vond het nogal moeilijk om daar antwoord op te geven dus zei ik maar gewoon dat ik het niet 100% zeker wist. Gelukkig nam ze genoegen met mijn antwoord. Daarna begon ze allerlei stukjes uit de bijbel voor te lezen om me er van te overtuigen dat ik naar de hemel zou gaan. Toen vroeg ze of ik bereid was Jezus in mijn hart te laten en gedoopt te worden. Weer zo’n vraag waar je niet even zomaar ja op antwoordt.

Gelukkig lukte het me uiteindelijk om op een aardige manier te zeggen dat ik het allemaal eerst even aan wil zien en dat ik nog niet meteen gedoopt wil worden. Na een lang gesprek moest ik samen met haar bidden en daarna kon ik weer terug in de kerk gaan zitten. Al met al was het een hele mooie ervaring en ik denk dat ik zeker nog een keer een kerk in Zambia ga bezoeken. Gewoon omdat je op deze manier heel veel over de Zambiaanse cultuur leert kennen.

Verder was het natuurlijk weer runningclub en soccerclub. Beiden waren zoals altijd weer super leuk. Ik verbaas me elke keer weer hoe hard die kinderen kunnen rennen. En dat dan vaak nog op blote voeten ook (!). Ook zijn we een paar keer de restjes weg wezen brengen. Ik weet niet of ik hier al een keer over heb geschreven maar in het huis gooien we het eten dat over is nooit weg. We brengen het altijd naar gezinnen bij ons de buurt. De meeste kinderen in die gezinnen gaan ook naar de school hier in de buurt waar we regelmatig helpen. Zo hebben we de afgelopen weken op woensdagmiddag steeds pubertytalk gedaan op die school. Heel veel kinderen hebben nogal wat vragen omdat het thuis gewoon taboe is om over bepaalde dingen te praten en juist voor deze kinderen is het belangrijk dat ze het een en ander weten om HIV te voorkomen.

Een van de vrijwilligers bij ons in het huis was erachter gekomen dat een weeshuis hier in de buurt heel veel hulp nodig heeft. Het weeshuis wordt momenteel nog gebouwd en het wordt gerund door een Duitse mevrouw en haar man. Ze hebben heel veel hulp nodig met onder andere verven en natuurlijk ook gewoon met het voor de kinderen zorgen. Gister ben ik er even een kijkje gaan nemen en heb ik geholpen met het verven van de toekomstige speelkamer. Ik ga sowieso vaker naar dit weeshuis om te helpen want het koppel kan elke vorm van hulp goed gebruiken.

Qua toeristische dingen heb ik ook weer het een en ander gedaan. Afgelopen zaterdag heb ik een microlight flight over de victoriawatervallen gedaan. In een inimini open vliegtuigje vlogen we over de watervallen. Het was echt een heel mooi uitzicht en een supermooie ervaring. Ook zijn we naar het Livingstone Museum geweest. Ik ben echt totaal geen museummens maar ik vond gewoon dat ik het gezien moest hebben. Omdat ik nu mijn verlengde visa heb en ik nu dus eigenlijk een burger in Zambia ben, kon ik naar binnen voor de lokale prijs ( 2 kwacha = 20 cent). Voor 20 cent was het zeker de moeite waard om even een kijkje te nemen. Alhoewel het allemaal best interessant was, was ik toch blij dat we uiteindelijk weer buiten stonden.

Tot nu toe vind ik het nog steeds heel erg leuk hier in Zambia. Vooral de lieve kindjes maken het zo leuk. Als we hier de straat uitlopen komen we altijd langs een huis waar de kindjes elke dag uitgerend komen om ons een high five te geven. We noemen ze de “high five kids”. Er gaat geen een dag voorbij dat ze niet naar buiten komen voor een high five. Ook mijn huisgenoten zijn allemaal super aardig dus dat maakt het allemaal heel erg leuk.

Ik hoop dat ik snel weer wat kan uploaden!!

X

MET MIJN HANDEN ETEN EN CHOBE!!

Vorige week heb ik eigenlijk heel de week niet geschreven dus sorry als het allemaal een beetje kort is wat ik hieronder schrijf! Volgende keer zal ik weer wat meer proberen te uploaden..

Maandag 2 mei 2016

Vorige week ging ik voor de eerste keer naar mijn nieuwe project. Het is een soort van school / dagopvang in Maramba Compound. Toen ik daar na ongeveer een uurtje lopen aankwam, werd ik meteen met een knuffel ontvangen door Nambejeh (geen idee of ik het goed schrijf maar zo spreek je het ongeveer uit haha). Ze stelde me voor aan de kinderen en wat waren dat een schatjes allemaal. Omdat het vakantie is, is het alleen ‘babyclass’. Alleen de kinderen van een jaar of 3/4 komen dus naar school en de rest komt pas weer na de vakantie. Het schooltje is heel klein en heeft 3 kleine lokaaltjes. Na een paar uurtjes dansen, trommelen en zingen ging ik met Nambejeh naar de ’Maramba Market’ om ingrediënten te halen. Elke dag kookt Nambejeh voor de kinderen. De eerste dag maakten we nshima met chihuahua en deleleh. Nshima wordt hier door de meeste mensen bijna elke dag gegeten. Het is een soort van dikke witte prut die dan op je bord wordt geschept en dan moet je er met je handen kleine bolletjes van kneden en een kuiltje erin duwen en daarmee schep je dan bijvoorbeeld de chihuahua (soort van spinazie) op. Elke dag lunch ik samen met Nambejeh en de kinderen dus afgelopen week heb ik de hele week nshima met mijn handen gegeten. Eerst vond ik de nshima wel lekker maar na een week begin je het toch wel een beetje beu te raken. Nog 6 weken nshima te gaan!!

Van het weekend zijn we met een groep vrijwilligers naar ‘Chobe National Park’ gegaan. Chobe is een safaripark in Botswana. ’s Ochtends vroeg gingen we met de bus richting de grens en vanaf daar moesten we in een boot om de Zambezi rivier over te steken. Varend over de Zambezi rivier zagen we aan de ene kant Botswana aan de andere kant Namibië en weer aan de andere kant Zimbabwe. Best wel gaaf om zo tussen al die landen te varen. Eenmaal aangekomen in Botswana moesten we ons paspoort laten stempelen en toen konden we eindelijk in de jeep richting Chobe. In Chobe moesten we eerst al onze paspoortgegevens opschrijven en allerlei voorwaarden ondertekenen. Toen we vroegen waarom vertelde de gids ons doodleuk dat dat was voor het geval we het niet overleefden. Na allerlei papieren overal afgegeven te hebben stapten we met zijn allen in het safaribootje. Wauw dit was echt zo geweldig. Olifanten die de rivier overstaken kwamen zooo dicht bij ons bootje en dat was gewoon echt geweldig. We zagen krokodillen, impala’s, super veel olifanten, nijlpaarden en nog veel meer. We kwamen op den duur met ons bootje heel dicht bij een van de nijlpaarden. Het nijlpaard voelde zich bedreigd en dook onder. Opeens begon onze gids heel hard weg te varen en het nijlpaard zette de achtervolging in. Mijn hart klopte in mijn keel, iedereen in de boot was super bang. Gelukkig stopte het nijlpaard op den duur met volgen. Onze gids vertelde later dat het nijlpaard nooit de boot aan zou vallen maar dat het nijlpaard ons gewoon weg wilde jagen. Ik ben zo blij dat dit is gebeurd want het was zo spannend. Dit was toch wel een van de hoogtepunten van de bootsafari. Na de bootsafari werden we naar een lodge gebracht om te lunchen. We hadden een buffet en aangezien het lang geleden is dat iedereen echt lekker heeft gegeten waren we met z’n allen aan het schranzen alsof we een half jaar geen eten hebben gehad. Na de lunch gingen we het park in met de jeep. In het park zagen we zebra’s, giraffen, nog meer olifanten, nog meer impala’s, buffalo’s, gekke kleine diertjes en nog van alles. Jammer genoeg hebben we geen leeuwen of jaguars gezien maar nog steeds was Chobe een hele mooie ervaring.

X

Mijn eerste week samengevat

Maandag 18 april: CITYTOUR

Na eerst lekker uitgeslapen te hebben gingen we met alle newbies lekker ontbijten en daarna begon de citytour. We gingen langs een paar lokale marktjes, langs de banken, langs de supermarkt, langs de leuke cafeetjes en langs de telefoonwinkel waar ik maar meteen een Zambiaanse simkaart heb gekocht om te kunnen whatsappen. De citytour duurde een hele dag en toen we terugkwamen gingen we alweer avondeten. Na het avondeten gingen we naar “Backpackers”, een plaats waar allerlei vrijwilligers en backpackers kunnen rondhangen. Die avond was het movienight. Ik heb alleen niet veel meegekregen van de film toen ik erachter kwam dat er gratis wifi was en ik voor de eerste keer weer kon whatsappen. Toen we thuiskwamen ben ik meteen mijn bed weer ingekropen omdat ik echt super moe was.

Dinsdag 19 april: MAZUNGU, MAZUNGU!

Dinsdag moesten we vroeg opstaan want iedereen ging voor de eerste keer naar zijn/haar project. Ik ben samen met Naomi (ook een nieuwe vrijwilliger die verblijft in hetzelfde huis) geplaatst op de AGABF School. Voordat we er naartoe gingen hoorden we helaas van een vrijwilliger die al langer in het huis verblijft en die ook tijdelijk op de AGABF School heeft gewerkt, dat de kinderen op deze school worden geslagen als ze niet luisteren.Toen ik dat hoorde was ik best wel geschrokken maar ik zette mijn gedachtes even opzei en ging er openminded naartoe want het is tenslotte een andere cultuur. Toen we aankwamen op het schooltje was het allemaal heel erg ongeorganiseerd. We kwamen daar en er was maar één leraar. Toen we onszelf voorstelden dacht hij volgens mij dat we gewoon een paar toeristen waren die even kwamen kijken naar het schooltje. Pas toen we een kort gesprekje hadden begreep hij eindelijk dat we vrijwilligers waren, wat best raar is aangezien de school op de hoogte was gesteld dat er die dag vrijwilligers zouden komen. Daarna werden Naomi en ik in een klaslokaaltje gepropt en we moesten maar lesgeven. Er was verder geen leraar die ons daarbij hielp, terwijl het de bedoeling is dat vrijwilligers de leraar assisteren en kinderen bijvoorbeeld apart nemen als zij de les niet kunnen volgen. Het lokaaltje was verder echt inimini en het had een heel erg onaangename geur, maar goed dat vond ik nog niet eens zo heel erg. De leraar die ons “ontving” kwam ons daarna vertellen dat hij de schoolboeken was vergeten dus ging hij ze even thuis ophalen. Verder hadden de kinderen geen pen en/of papier en als ze het hadden was het van hun grotere broer of zus. Toen ik dan ook voor het eerst in hun schriften keek schrok ik van het hoge niveau. Maar dat was dus van hun broer of zus waarmee ze hun schrift delen. Gelukkig had ik een etuitje mee met wat pennen dus kon ik de kinderen een pen geven. Omdat het vakantie is, is het aantal kinderen elke dag verschillend. Gelukkig waren er die dag maar ongeveer 10 kinderen waardoor we enigszins een fatsoenlijke les in elkaar konden flansen. Toen we aan het einde van de dag thuis kwamen en hoorden dat de andere vrijwilligers zo goed werden ontvangen op hun project, besloten Naomi en ik om naar Rabeccah te gaan, de baas van het vrijwilligershuis die tevens onze plaatsing op de projecten regelt. Zij schrok er erg van dat we meteen alleen voor de klas werden gezet en dat we op zo’n rare manier werden ontvangen. Ze zei dat ze contact op zou nemen met de ‘principal’ en dat we het de rest van de week maar even aan moesten zien. Dus dat besloten we dan ook maar te doen.

Verder is het hier echt heel erg leuk. De kindjes zijn allemaal super lief en overal waar je als blank persoon komt wordt er “mazungu!, mazungu!” naar je geroepen. Eerst dacht ik “huh, wat zeggen ze nou steeds” maar het blijkt dus dat blanke mensen hier ‘mazungus’ worden genoemd. Kinderen willen allemaal een high five en knuffels en ze zijn allemaal zooo schattig. De lokale bevolking is heel erg vriendelijk. Als je over straat loopt word je door bijna iedereen gegroet en wordt er gevraagd hoe het met je gaat.

Woensdag 20 april: VOETBALLEN MET DE KIDS UIT DE BUURT

Dinsdag hadden we te horen gekregen dat we de volgende dag om 8 uur op het project moesten zijn en aangezien het 45 minuten lopen is, moest ik woensdag vroeg opstaan. Na een korte douche en een paar boterhammen snel achter mijn kiezen te hebben gedouwd, gingen we door naar ons project. ’s Ochtends vroeg is zo’n wandeling nog best lekker omdat er dan nog een fris windje staat. Eenmaal aangekomen op het project was er nog niemand aanwezig en hebben we meer dan een uur zitten wachten totdat er eindelijk iemand kwam. Toen er dan eindelijk een leraar kwam werden we weer alleen voor de klas gezet, die dit keer wat groter was. Ik vond het wel vervelend dat we nou gewoon weer alleen stonden maar we hebben geprobeerd er het beste van te maken.

s’ Middags zijn we naar Kubu Café gegaan en daar hebben ze echt de allerbeste bananenmilkshakes ever.
Elke woensdagnamiddag gaan de vrijwilligers uit het huis voetballen met de kinderen uit de buurt op een veldje dichtbij het huis. De kinderen staan allemaal te wachten voor de poort van het huis en dan lopen we met z’n allen naar het veldje. Alleen al die schattige lachjes die je ziet als je door de poort loopt maken me zo blij. Hand in hand met twee kindjes huppelde ik naar het veldje. De kindjes en vrijwilligers worden verdeeld in team blauw en team oranje en ieder team krijgt een bandana met hun kleur. Dit keer deed ik niet mee en heb ik gekeken maar volgende week ben ik natuurlijk team oranje. Na de voetbalwedstrijd zijn we met z’n allen gaan eten in de pizzeria en daarna gingen we uit bij “Backpackers”. Na een lange gezellige avond was ik weer onder mijn muskietennet gekropen omdat we de volgende dag weer vroeg op het project moesten zijn.

Vrijdag 22 april: BLIJE GEZICHTJES

Vrijdag was een hele leuke dag. Ik had ballonnen en stikkers meegenomen en de kinderen vonden het helemaal geweldig. Omdat we weer alleen voor de klas stonden leek het me leuk om een keer niet alleen les te geven maar eens een dagje spelletjes te spelen. We hielden een soort talentenshow en om de beurt mochten de kinderen in groepjes liedjes zingen voor de klas. Dit was zoooo leuk en ik was zo blij om te zien dat de kindjes het allemaal heel erg naar hun zin hadden. En wauw wat hebben die kinderen ritme. Terwijl een groepje kinderen voor de klas stond te zingen begonnen de anderen op de tafels te trommelen en in hun handen te klappen en het klonk gewoon echt super. Het voelde goed om eindelijk eens een beetje plezier te maken met de kinderen.

’s Avonds gingen we met bijna alle vrijwilligers naar Festbar, een soort van discotheek hier in de stad. Met 7 krenterige mensen in een taxi gepropt omdat we niet meer dan omgerekend €2 voor nog een taxi wilden betalen, gingen we richting de stad. Rond 2:30 gingen we na een hele gezellige en leuke avond terug richting huis.

Zaterdag 23 april: VICTORIA FALLS!!!!!

Rond een uurtje of 11 vertrokken we zaterdag naar de Victoria Falls. Je kan met een verlengd visum de Victoria Falls bezoeken voor maar 7 Kwacha (0,70 cent ongeveer) en met een visum voor 30 dagen voor 180 Kwacha (€18 ongeveer). Aangezien ik hier voor 2 maanden ben en ik mijn visum dus ga verlengen na 30 dagen vond ik het nogal oneerlijk om nu de volle mep te betalen. Toen ik uitlegde dat ik hier voor 2 maanden ben om vrijwilligerswerk te doen en ik mijn visum dus nog ga verlengen kon ik naar de Falls voor de helft van de prijs (€9) dus dat was mooi meegenomen. Serieus nu denk ik echt, waar deed ik moeilijk over?? Zelfs als ik €50 euro moest betalen was het zeker weten de moeite waard. Eerst deden we de fotoroute en liepen we naar de “boiling pot”. Alleen dit al vond ik geweldig en ik verwachtte niet dat het nog indrukwekkender ging worden. Later kwamen we opeens bij een stand waar je poncho’s kon huren en er liepen mensen voorbij die eruitzagen alsof ze in een zwembad waren gesprongen. Na lang twijfelen besloot ik om ook maar een poncho te huren. Pfoe, wat ben ik blij dat ik die beslissing heb genomen.

We liepen een pad in en nu waren we echt bij de waterval.
We kregen super veel water over ons heen. Het voelde eigenlijk alsof het gewoon heeeel hard regende. Je kon niet eens foto’s maken omdat je telefoon of camera dan gewoon kapot zou gaan van al het water. Eigenlijk was ik wel blij dat ik geen foto’s kon maken omdat ik dan letterlijk alles wou fotograferen en nu kon ik het echt beleven en op me in laten werken. Later liepen we over een brug waar je echt moeite moest doen om vooruit te komen door al het water dat op je neerviel. Er waren allemaal regenbogen en je hoorde de waterval denderen. Dit was echt een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Het is ook niet voor niets één van de 7 natuurwonderen in de wereld. Dit was echt een dag die ik nooit meer ga vergeten.

X

"VLIEGREIS" EN "AFRICAN TIME!"

Hoihoi,

Ik zit nu in een internetcafe dus ik kan eindelijk mijn verhalen erop zetten. Ik zet meteen verhalen erop van meerdere dagen dus het is iets meer.

Zaterdag 16 april: VLIEGREIS

Toen ik vanochtend opstond besefte ik dat het eindelijk zover was. Na voor de laatste keer nog een lekker zondagontbijtje (op zaterdag) gegeten te hebben, vertrok ik samen met mijn ouders en mijn broertje naar Schiphol. Terwijl ik me nog zo had voorgenomen om geen tranen te laten bij het doei zeggen, moest ik er toch een paar laten. Toen ik uiteindelijk klaar was met het knuffelen van mijn ouders en mijn broertje, ging ik door de douane en op zoek naar mijn gate. Toen ik al ruim een uur in mijn gate zat te wachten bleek dat mijn vlucht vertraging had, gelukkig was dit uiteindelijk maar een half uurtje. Het eerste vliegtuig waar ik in zat was heel erg klein en krap vergeleken met het vliegtuig waar ik nu in zit. Gelukkig was de eerste vlucht maar 1,5 uur ongeveer. Toen ik in München aankwam moest ik met de bus vanaf het vliegtuig naar de gate voor aansluitende vluchten. Daarna moest ik alleen nog even door de paspoortcontrole en toen kon ik al gaan boarden voor mijn volgende vlucht. De vlucht waar ik nu in zit. Zoals ik al zei is dit vliegtuig vergeleken met het vliegtuig waar ik net in zat echt gigantisch. Ik heb net avondeten gegeten en het was eigenlijk best lekker voor vliegtuigeten. Ik vlieg nu ongeveer boven het noorden van Afrika en als ik naar het schermpje kijk staat er dat ik nog 7358 km moet vliegen. Nog acht uurtjes ongeveer. Als het goed is kom ik ’s ochtends rond een uur of 8 aan in Johannesburg en dan moet ik nog een vlucht van 1,5 uur ongeveer naar Zambia. Het is nu 23:00 uur geweest en ik ga maar even proberen te slapen. Zodra ik wifi heb zal ik deze blogpost erop zetten.

X

Zondag 17 april: AFRICAN TIME!

’s Ochtends vroeg landde ik in Johannesburg. Wat een verschrikkelijke luchthaven was dat. Toen ik op de monitor mijn vlucht zocht stond hij er nog niet op, dus ik had nog geen idee welke terminal en gate ik moest volgen. toen ben ik maar doorgelopen naar de “international departures” en ben ik daar door de paspoortcontrole gegaan. Pff wat duurde dat lang zeg. Ik heb zeker anderhalf uur in de rij gestaan en daarbij was het nog eens behoorlijk warm. Toen ik door de paspoortcontrole was stond mijn vlucht nog steeds niet op de schermen dus toen ben ik het maar gaan vragen. Na veel gedoe wist iemand van de balie van “South African Airways” me eindelijk te vertellen bij welke gate ik moest zijn. Eenmaal bij mijn gate aangekomen zat heel Japan ongeveer in die gate waardoor ik begon te twijfelen of ik toch wel naar de goede gate was gestuurd. Naast me zat gelukkig een oud Engels mevrouwtje en ik zag dat ze met een boekje over de “Victoria Falls” in haar handen zat dus toen kreeg ik er wel vertrouwen in dat ik in de goede gate zat. Heel Japan bleek dus ook naar Livingstone te gaan. Aangekomen in Livingstone was mijn visum snel geregeld en ook mijn koffer lag recht voor mijn neus op de bagageband en dus kon ik doorlopen naar de aankomsthal waar iemand op mij zou staan wachten om me naar het vrijwilligershuis te brengen. Niet dus. Er stonden veel mannen met bordjes maar mijn naam stond er toch echt niet tussen. Toen ben ik maar even gaan zitten wachten maar na een half uurtje besloot ik om toch maar even iemand te bellen. Ik had namelijk noodnummers gekregen voor als er niemand zou zijn om me op te halen. Ik zet m’n telefoon aan… GEEN BEREIK. Nu begon ik toch wel een beetje te stressen. Toen ben ik naar een mevrouw gelopen om te vragen of ik haar telefoon mocht gebruiken en dat was gelukkig geen probleem. Natuurlijk had ik op dat moment wel opeens bereik op mijn eigen telefoon dus kon ik daar alsnog mee bellen. Het eerste nummer dat ik draaide deed het niet, het tweede ook niet maar het derde gelukkig wel. Kennedy (eigenaar van het vrijwilligershuis) nam heel relaxt op en was erg verbaasd dat ik al op de luchthaven was. Mijn eerste lesje meteen geleerd: NIEMAND IS HIER OP TIJD. Alles gaat wat langzamer en lekker op het gemakje. Na een kwartiertje kwam Kennedy me ophalen en bracht me naar het vrijwilligershuis waar ik al de andere vrijwilligers leerde kennen.

Daarna zijn we met een groepje naar wat marktjes geweest en dat was echt heel erg leuk. ’s Avonds had ik het wat moeilijker. Ik was erg moe en op dat moment dat ik “Omg, waar ben ik aan begonnen?!”, dus toen heb ik even met thuis gebeld. Ook omdat ik natuurlijk even wilde laten weten dat ik goed was aangekomen. Jammer genoeg moest ik na een kwartiertje bellen toch echt ophangen want de belkosten liepen al op tot 75 euro (!!). In het vrijwilligershuis is er jammer genoeg geen WiFi. Er zijn hier wel internetcafés dus als ik daar ben zat ik mijn verhalen uploaden. Dus als ik reisverhalen upload, upload ik meteen van een paar dagen. Op het moment zit ik op de bank dit verhaal te typen en over een half uurtje begint de citytour! In mijn volgende post zal ik vertellen hoe deze was.

X

Het aftellen is begonnen!

Op zaterdag 16 april is het dan eindelijk zo ver. Om 17:05 uur vertrekt mijn vliegtuig vanaf Amsterdam. Eerst een keer overstappen in München en dan een keer in Johannesburg en als het goed is kom ik dan de volgende dag om 12:20 uur aan in Livingstone (Zambia). Iemand van de organisatie ‘Dream Livingstone’ staat mij dan op te wachten met een bordje waar mijn naam op staat. Pff wat zal ik blij zijn als ik dat bordje zie!! Door hem of haar word ik dan naar het ‘Sunbird Guesthouse’ gebracht waar ik hoogst waarschijnlijk meteen mijn bed in duik na deze vermoeiende lange reis van ruim 20 uur.
Als ik dan de volgende ochtend weer fris en fruitig (*kuch*) wakker word begint mijn oriëntatiedag. Deze bestaat uit een citytour door Livingstone waarbij mij o.a. wordt uitgelegd waar ik bijvoorbeeld moet pinnen en waar de marktjes zijn. Dinsdag begint dan het echte werk. Ik ga vrijwilligerswerk doen op de AGBAF school in Ngwenya compound, een dorpje nabij Livingstone. Elke dag een half uurtje op de fiets door Afrika richting mijn project. Aangezien het weer daar heerlijk is, geen probleem. Eén ding weet ik wel, dit wordt een grote cultuurschok. Van het regenachtige Nederland waar het kraanwater gewoon te drinken is en een blote navel tegenwoordig hip is, naar een super zonnig Zambia waar niet eens iedereen kraanwater heeft en blote navels taboe zijn. Nu het allemaal zo dichtbij komt wordt het toch wel heel erg spannend maar ik heb er heel veel zin in!

X